Red Hot Chili Peppers - "The Getaway"

                

             Να επαναπροσδιορίσεις  τον εαυτό σου είναι μια δύσκολή πράξη που απαιτεί μεγάλη προσπάθεια και ενδέχεται να εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο. Το οποίο και σωστά πήραν οι Red Hot Chili Peppers στο καινούργιο τους άλμπουμ. Αναφερόμαστε σε ένα συγκρότημα που από το 1999 και το “Californication”, όλα του πάνε πρίμα και το οποίο δεν «σκόνταψε» ούτε μετά την αποχώρηση του καταλυτικού για την επιτυχία τους John Frusciante. Το προηγούμενο τους άλμπουμ “I’m With You” που ήταν και το πρώτο τους χωρίς τον κιθαρίστα που σημάδεψε την καριέρα τους, κατάφερε με σχετική ευκολία να «μασκαρέψει» τις όποιες αδυναμίες και ελλείψεις σε συνθετικό επίπεδο, αλλά η κόπωση είχε κάνει την εμφάνιση της. Πέντε χρόνια μετά και για νέο τους άλμπουμ μαθαίνουμε ότι το συγκρότημα αντικατέστησε τον επί χρόνια συνεργάτη του-παραγωγό του, Rick Rubin, με την λογικότερη εκ το επιλογών να ακούει στο όνομα Danger Mouse. Ο τελευταίος είναι γνωστός και υπεύθυνος για την επιτυχία των The Black Keys και μεταξύ άλλων έκανε και την παραγωγή στο τελευταίο άλμπουμ των U2. Αυτό το σημειώνω γιατί οι Peppers από τα τέλη των 90’s με τη μουσική τους αναφέρονται όλα αυτά τα χρόνια σε ένα πιο mainstream ακροατήριο, οπότε οι γκρίνιες για πιο pop στροφή του ήχου τους είναι μάλλον «περσινά ξινά σταφύλια».

           Στο “The Getaway” όπως και ονομάζεται το φετινό και 11^ο στούντιο άλμπουμ των Καλιφορνέζων ,οι αλλαγές είναι αρκετές και το ρίσκο που παίρνουν οι δημιουργοί του είναι τέτοιο ώστε το άλμπουμ να ακούγεται ως το λιγότερο “Peppers” της καριέρας τους. Αυτό από μόνο του όμως δεν μπορεί να κρίνει και την ποιότητα του. Ο Danger Mouse από πολλές απόψεις μπορεί να θεωρηθεί ο αναμορφωτής του ήχου τους αφού πέρα από την παραγωγή συνυποργράφει και 5 από τις συνθέσεις στο “The Getaway”. Μια από αυτές είναι και η καλύτερη αυτού. Μιλάω φυσικά για το “Dark Necessities” ένα αρκετά σκοτεινό και μελαγχολικό τραγούδι για τα δεδομένα του συγκροτήματος, ειδικά η επιλογή του ως πρώτο single εκπλήσσει. Έχει όμως την καλύτερη μελωδία σε όλο το άλμπουμ και μία από τις καλύτερες από αυτές που θα ακούσουμε αυτή χρονιά. Στο σύνολό του το άλμπουμ δεν θα «ξεσπάσει» πουθενά , ούτε στα πιο κιθαριστικά “Detroit” και “This Ticonderoga”. Και στις 13 του συνθέσεις ο δίσκος είναι αρκετά ατμοσφαιρικός, ambient και για αυτούς που ψάχνουν το νέο “Can’t Stop”, συγγνώμη αλλά στο “The Getaway” δεν θα το πάρετε. Η πιο ατμοσφαιρική προσέγγιση έχει τιθασεύσει  το μπάσο του Flea αλλά και τα trademark rap ξεσπάσματα του Anthony Kiedis. Όλα στο άλμπουμ φαίνεται πως εξυπηρετούν μια μελωδία που πάντα έρχεται από το background. Αυτός είναι και ο ρόλος του Josh Klinghoffer, ο οποίος έχει πολύ καλή αίσθηση της μελωδίας με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις πιο dreamy στιγμές του άλμπουμ, “The Longest Way” και “Encore”. Με το πρώτο να έχει άρωμα Radiohead στην κιθάρα, περιόδου “In Rainbows”.

        Συνοψίζοντας, αν και το νέο άλμπουμ των “Peppers” «υποφέρει» από τη εμφάνιση κάποιων fillers(πχ. We Turn Red) και η εντυπωσιακή παραγωγή (Danger Mouse τα είπαμε αυτά) και μίξη ( Nigel Godrich ψάξτε το βιογραφικό του και θα καταλάβετε) κλέβουν την παράσταση και δένουν το τελικό αποτέλεσμα, αλλά το “The Getaway” έχω την εντύπωση πως θα εκτιμηθεί με το πέρασμα του χρόνου όπως το άλλοτε αδικημένο “One Hot Minute”.

Φροίξος Βικάτος