Hatebreed - "The Concrete Confessional"

                     

          Προσπαθώ να σκεφτώ ένα καλό λόγο για να πείσω έναν καινούργιο ακροατή να ακούσει το νέο-7^ο  άλμπουμ των Αμερικάνων Hatebreed. Για να μην παρεξηγηθώ το άλμπουμ είναι ίσως και ανέλπιστα καλό, όχι ότι οι Αμερικάνοι έχουν παρουσιάσει ποτέ κάτι κάτω του μετρίου αλλά το ύφος εδώ και 20 χρόνια είναι λίγο-πολύ καθορισμένο. Άρα αν δεν σε ενδιαφέρει άλλος ένας hardcore metal δίσκος τι μπορεί να σου προσφέρει το “The Concrete Confessional” ;

           Όπως προανέφερα, ότι περίμενες είναι παρών αλλά και κάτι παραπάνω. Το κάτι παραπάνω ακούει στο όνομα Slayer. Είναι αλήθεια πως το «φάντασμα» των Καλιφορνέζων στοιχειώνει με την καλή έννοια ολόκληρο το άλμπουμ. Πολλά τραγούδια θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί για το τελευταίο άλμπουμ των «Σφαγέων», μέχρι και επιρροή σε τίτλους  τραγουδιών βλέπουμε,  “Us Against Us”(βλ. You Against You). Αυτό όμως που εκπλήσσει περισσότερο είναι η πειστικότητα και το πάθος που δείχνουν οι Hatebreed, με το κιθαριστικό δίδυμο των Novinec/Lozinak να μη μας παραδίδει σόλο φυσικά αλλά να «κοιτάει» αντάξια αυτό των Slayer της τελευταίας 10ετίας. Ένα επιπλέον στοιχείο που αποτελεί και trademark του συγκροτήματος είναι οι καυστικοί στίχοι του Jamey Jasta. Πολλούς ακροατές μπορεί να του αφήνει παγερά αδιάφορους το γεγονός ότι το «Αμερικάνικό Όνειρο» έχει πεθάνει και ποια είναι η πολιτικοκοινωνική άποψη του Frontman των Hatebreed αλλά μερικοί από του πιο έξυπνους στίχους, οι οποίοι δίνουν κίνητρο και σε κάνουν να θες να σφίξεις την γροθιά σου στο άκουσμα τους είναι γραμμένοι εδώ. Για παράδειγμα η εισαγωγή στο “Looking Down The Barrel Of Today” είναι η πλέον χαρακτηριστική κραυγή του άλμπουμ: “Once had a shotgun to my head/They said I wasn’t worth the bullets/Now the world is my trigger and I’m here to fucking pull it”.

          Αν μη τι άλλο νομίζω πως το νέο άλμπουμ των Αμερικάνων μπορεί να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία  για όσους έρχονται πρώτη φορά σε επαφή με το συγκρότημα. Όλα τα κλισέ του ήχου τους είναι εδώ, όχι όμως παιγμένα σε ένα άλμπουμ διεκπεραιωτικού χαρακτήρα. Γεγονός που θα κρατήσει για ακόμη μια φορά των πυρήνα των οπαδών τους ενωμένο. Δυνατό άλμπουμ, χωρίς σόλο, με μοντέρνα στοιχεία αλλά και πιο κλασικά thrash μέρη να δείχνουν ίσως την μελλοντική τους κατεύθυνση.

Φροίξος Βικάτος