Gojira - "Magma"

                     

          Στην καθημερινή αναζήτηση των νέων Metallica, Iron Maiden κτλ. πολλούς έχουμε βαφτίσει νέους σωτήρες του metal. Κάποιοι από αυτούς που πήραν το χρίσμα σκόνταψαν(Trivium) ενώ κάποιοι άλλοι κάνοντας από την αρχή κάτι μοναδικό και όντας αυτόφωτοι καθόρισαν τον δικό τους ήχο και τον επέβαλαν στο σύγχρονο metal. Στη δεύτερη περίπτωση ανήκουν και οι Γάλλοι Gojira ένα συγκρότημα όχι μόνο με μοναδικό ήχο- ένας συνδυασμός Meshuggah με Mastodon- αλλά και την απαραίτητη δισκογραφία για να θεωρείται από τα κυρίαρχα στο σημερινό metal χάρτη. Το “From Mars To Sirius” του 2005 τους άλλαξε μια για πάντα επίπεδο και με δύο εξίσου πολύ καλές δουλειές που αποδείκνυαν την εξελικτική τους πορεία δεν κοίταξαν ποτέ πίσω. Τέσσερα χρόνια μετά το τελευταίο “L’ Enfant Savage” οι Γάλλοι επιστρέφουν με ένα ακόμα άλμπουμ που μπορεί να αλλάξει το ρου της ιστορίας τους-ίσως και του metal- το “Magma”.

              To “Magma” είναι η μια απογυμνωμένη προσέγγιση του πολύπλοκου ήχου των Γάλλων αλλά πέρα για πέρα δοσμένη με ουσιαστικό τρόπο. Μουσικά η μελωδικότητα είναι  η δύναμη του έκτου πονήματος των Gojira με τον Joe Duplantier να δοκιμάζει πιο πολύ από ποτέ τα καθαρά φωνητικά του. Το άλμπουμ παρότι αποτελείτε από 8 εν δυνάμει single-έχουμε και δύο interlude- έχει πρωτοφανή συνοχή και ροή σαν σύνολο. Αρκετά τραγούδια ασχολούνται εκτός από τα γνωστά οικολογικά ζητήματα που απασχολούσαν πάντα το συγκρότημα και με το θέμα της απώλειας, σαφώς επηρεασμένα από τον θάνατο της μητέρας των αδερφών Duplantier. Τραγούδι όχι μόνο με ισχυρό μήνυμα αλλά και με το καλύτερο riff από αυτά που έχουμε ακούσει τα τελευταία πολλά χρόνια είναι το “Silvera”. Κλασικό Gojira τραγούδι από το πρώτο άκουσμα με τα χαρακτηριστικά κοφτά riff trademark των Γάλλων αλλά και τα lead που παραπέμπουν σε Chuck Schuldiner και Death late 90’s. Όπως είπα οι Gojira παραμένουν ουσιαστικότεροι όλων των συγχρόνων metal συγκροτημάτων ακόμα και στην πιο “pop” έκφανση της μουσικής τους όπως γίνεται με το “Stranded”. Στο ομώνυμο ακούμε μια σχεδόν συνεργασία τους θα έλεγε κανείς  με τους Mastodon περιόδου “The Hunter”, ενώ στη συνέχεια ακολουθεί το αρκετά πολυρυθμικό-μέχρι και το “Roots” μου θύμισε η tribal εισαγωγή του- “Pray”. Το άλμπουμ έχει πολλά να δώσει ακόμα μέχρι το ιδανικό, λυτρωτικό κλείσιμο με το ακουστικό “Liberation”. Νομίζω πως αυτή την αίσθηση της εμπειρίας στο τέλος του άλμπουμ, ότι σαν ακροατής άκουσες κάτι μοναδικό με ροή από την αρχή μέχρι το τέλος λίγα άλμπουμ το καταφέρνουν σήμερα.

         Δεν ξέρω αν το “Magma” πρέπει να θεωρηθεί «κλασικό» ή «δεκάρι» ούτως η άλλως για τον καθένα μας ξεχωριστά η ακρόαση είναι κάτι μοναδικό και  ιδιαίτερα προσωπικό. Όμως είμαι σίγουρος πως το “Magma” έχει όλα εκείνα τα στοιχεία για να το χαρακτηρίσουν αρκετοί τέτοιο. Δίσκος που σίγουρα θα τους διευρύνει το ακροατήριο, με ελάχιστες απώλειες οπαδών του πρώιμου ήχου τους. Το “Magma” για μένα είναι άλμπουμ που βγαίνει μία φορά στα δέκα χρόνια για το metal όπως το “Black Album”, “Slipknot” και “Crack The Skye”.

Φροίξος Βικάτος