Τα riffs που
αποτελούν και την βάση του είδους, δεν είναι μόνο κοφτερά( “The Moth” ) και εμπνευσμένα( “Hatred United/United Hate” ) αλλά έχουν και την
πρωτοτυπία-για το συγκρότημα πάντα- και το ρίσκο του αρκετά μελωδικού “Lost”. Κάτι τέτοιες συνθέσεις
είναι αυτές που διχάζουν τους οπαδούς των συγκροτημάτων, με το πείραμα όμως να
πετυχαίνει όπως και στη περίπτωση του “Breathing Lighting” των Anthrax. Επιπλέον δίνεται η ευκαιρία σε
μία από τις καλύτερες φωνές του χώρου όπως αυτή του Mark Osegueda να χρωματίσει το
τραγούδι, ξεδιπλώνοντας την γκάμα των φωνητικών του δυνατοτήτων. Ακόμα η
συμμετοχή του πολύ Andreas Kisser των Sepultura σε σόλο, στο “Hatred United/United Hate”
προστίθεται στα θετικά του άλμπουμ όπως και το crossover riff α
λα Suicidal Tendencies του “Cause For Alarm”
προσθέτοντας έτσι ποικιλία στο συνολικό αποτέλεσμα. Μετά από πολλά ακούσματα
βέβαια μπορώ να πω πως κράτησα με μεγαλύτερη ευκολία τα highlights που
προανέφερα και αυτό γιατί προς το τέλος ο δίσκος κάνει μια μικρή «κοιλιά». Αυτό
δεν σημαίνει πως υπάρχουν εκπτώσεις στη ποιότητα των τραγουδιών απλά δεν
αποφεύγεται αυτό το μονοδιάστατο trash metal riffing.
Κλείνοντας,
σίγουρα από τους καλύτερους thrash metal δίσκους που θα ακούσουμε φέτος που σε μεγάλο βαθμό έχει
στιγμές και ιδέες που θα ικανοποιήσουν και τον ακροατή που έχει χορτάσει από thrash. Η μοντέρνα παραγωγή
ίσως ξενίσει κάποιους με το μεγάλο στοίχημα του άλμπουμ να ακούει στον τίτλο “Lost”.
Φροίξος Βικάτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου