Spiritual Beggars - "Sunrise To Sundown"

                 

 Ίσως είμαι από τους λίγους, τους «περίεργους» που η μουσική των Spiritual Beggars μου προκαλεί μεγαλύτερες συγκινήσεις από αυτή των Arch Enemy. Το κοινό φυσικά μεταξύ αυτών των δύο διαμετρικά αντίθετων συγκροτημάτων είναι ο δημιουργός τους, ο Michael Amott. Με το δεύτερο(;) του όχημα(Spiritual Beggars) καλλιτεχνικής έκφρασης λοιπόν, ο Σουηδός δεξιοτέχνης  κιθαρίστας επιστρέφει, με τον 9^ο δίσκο τρία χρόνια μετά το “Earth Blues”. Η σύνθεση του συγκροτήματος παραμένει σταθερή αλλά αυτό δεν συνεπάγεται απαραίτητα και στασιμότητα.

            Η μουσική κατεύθυνση που παίρνουν οι Σουηδοί στο “Sunrise To Sundown” είναι ξεκάθαρη και στραμμένη κυρίως στο rock της δεκαετίας του 70. Κάτι που ο Per Wiberg(πλήκτρα) φαίνεται ότι έχει «σπουδάσει». Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τα πλήκτρα στο “Diamond Under Pressure”, ίσως το καλύτερο Deep Purple τραγούδι που δεν έγραψαν οι σπουδαίοι Βρετανοί. Βέβαια όπως είπα αυτό είναι ένα μικρό δείγμα γιατί σε όλο το δίσκο ο Wiberg συναγωνίζεται τον Amott που του έχει δώσει αρκετές ελευθερίες και χώρο στο άλμπουμ. Πράγμα που δεν φαίνεται να γίνεται με τον Apollo πίσω από το μικρόφωνο, ο οποίος αν και καλός είναι αρκετά «θαμμένος» στη μίξη του άλμπουμ. Το “Sunrise To Sundown” κινείται πολύ όμορφα μέσα από τις διάφορες εκφάνσεις του rock, είτε αυτό είναι κλασικό( “Sunrise To Sundown”) είτε είναι hard rock(“What Doesn’t’t Kill You”, “Hard Road”) ή stoner(“Lonely Freedom”). Επίσης η μεγάλη συμμετοχή και των υπολοίπων μελών του συγκροτήματος εκτός του Amott στα credits του άλμπουμ φαίνεται πως βοήθησε στο να δημιουργηθεί ένα αρκετά εμπνευσμένο σύνολο τραγουδιών. Σε ορισμένα σημεία το άλμπουμ είναι άνευρο και αυτό λόγω της μίξης των φωνητικών και την μη χρήση κάποιου ρίσκου από τον Apollo αλλά σε γενικές γραμμές σίγουρα είναι η καλύτερη δουλειά των Σουηδών τα πολλά τελευταία χρόνια.

              Το “Sunrise To Sundown” είναι ένα άλμπουμ που βιάζεται να φέρει το καλοκαίρι, έχει αρκετές rock μελωδίες που θα μείνουν και σίγουρα δείχνει για ακόμη μια φορά το ταλέντο του Amott το οποίο δεν μπορεί να χωρέσει κάτω από στεγανά και  ταμπέλες.

Φροίξος Βικάτος                                                                  8/10