Στο πρώτο αφιέρωμα του Riffstories θα επιχειρήσω να αποδώσω ,
όσο καλύτερα γίνεται την αγαπημένη μου μουσική ιστορία που δεν είναι άλλη από
αυτή των Deftones . Μια
πορεία στη μουσική που τα περιέχει όλα , από την εμπορική επιτυχία και το
ξεπέταγμα από το nu metal παρακλάδι, μέχρι την αποκοπή τους από το είδος και την
καλλιτεχνική αναγνώριση, ως τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν μετά το τροχαίο-
δυστύχημα – ενός αδερφού, αλλά και την αναγέννηση με την κυκλοφορία των δύο
τελευταίων δίσκων. Αυτό που τους κάνει ακόμα πιο μοναδικούς και τους έκανε να
αντέξουν στις μόδες των καιρών, είναι ο πλουραλισμός του ήχου τους και η
σταθερή ποιότητα των δίσκων τους, μιας και ο “χειρότερος” Deftone δίσκος
μπορεί να χαρακτηριστεί με αυστηρότητα καλός. Ξεκινάμε λοιπόν…
” I get
bored…”
Πίσω στις αρχές τις δεκαετίας του 90 οι παιδικοί φίλοι από τα
σχολικά χρόνια Stephen Carpenter(guitars), Chino Moreno(vocals) και Abe Cunningham(drums) εκτός από την κοινή τους αγάπη
για το skateboarding, αρχίζουν
να τζαμάρουν μαζί στο γκαράζ του πρώτου.
Στις πρόβες τους θα δοκιμαστούν πολλοί μπασίστες με την θέση τελικά να παίρνει
ένας κοκαλιάρης με rasta,
ονόματι Chi Cheng ολοκληρώνοντας έτσι την αρχική σύνθεση της παρέας από το
Σακραμέντο. Με την ηχογράφηση τεσσάρων demos και μια mini περιοδεία
σε τοπικά clubs μαζί με τους Korn
, καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν με τον δυναμισμό των ζωντανών εμφανίσεων τους
ανθρώπους της Maverick Records και μπαίνουν στο στούντιο για την ηχογράφηση του ντεμπούτου
άλμπουμ τους. Το 1995 λοιπόν θα κυκλοφορήσει το Adrenaline σε
παραγωγή Terry Date –γνωστός για τις παραγωγές του σε δίσκους των Pantera και
Soundgarden μεταξύ άλλων- και θα καταφέρει να κάνει εντύπωση μετά τις
εμφανίσεις του συγκροτήματος σε μεγάλα φεστιβάλ όπως το Ozzfest. To Adrenaline αποτελεί
ότι πιο hardcore έχει παρουσιάσει ποτέ το συγκρότημα και τον μόνο δίσκο τους
που μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκει αμιγώς στο nu metal ιδίωμα αποτελώντας μαζί με το
ντεμπούτο των Korn τους δίσκους “στυλοβάτες” , για την νέα κατεύθυνση που
έπαιρνε τότε το metal.
Δίσκος που περιέχει τα κλασικά για το συγκρότημα “bored” , “7 words” και “root” που μετά από 20 χρόνια δεν λείπουν
ποτέ από το setlist σε κάθε τους live.
Ο δίσκος ανήκει σε έναν από τους τρεις
πλατινένιους που έχουν οι Αμερικάνοι και αυτό αξίζει να σημειωθεί καθώς , όταν
κυκλοφόρησε δεν είχε την υποστήριξη του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Μπορεί
να αποτελεί την λιγότερο αγαπημένη τους δουλειά για τον πιο ώριμο με τα χρόνια frontman τους
Chino Moreno αυτό
όμως το διαμαντάκι αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε die-hard οπαδό τους που το νοσταλγεί σε κάθε
νέα τους κυκλοφορία.
“ i don’t care where just
far away “
Φωνάζει ο Chino στο “be quiet and drive(far away)” δηλώνοντας τις
διαθέσεις του συγκροτήματος να σπάσει τα σύνορα του ήχου που τους χρέωσαν. Στο
δεύτερο δίσκο τους οι Καλιφορνέζοι θα πειραματιστούν και θα ανεβάσουν πολύ την
ποιότητα της δουλειάς τους σε σύγκριση με τα υπόλοιπα alternative/nu metal μουσικά σχήματα τις
εποχής. Οι Deftones μεταφράζουν τις εμπειρίες από την περιοδεία που ακολούθησε
μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, αλλά επηρεάζονται και από την τότε
αναδυόμενη alternative rock σκηνή της Αμερικής με συγκροτήματα όπως οι Pimus , Smashing Pumpkins και
Jane’s Addiction όχι
τόσο ηχητικά, όσο εκμεταλλευόμενοι την χρονική συγκυρία που επέτρεπε σε
συγκροτήματα του πιο εναλλακτικού χώρου να κάνουν καριέρα. Στις ηχογραφήσεις
του Around the fur θα συνεισφέρει για πρώτη φορά σε τέσσερα τραγούδια ο Frank Delgado(turntables,
synths) πριν γίνει και
επίσημα το 5ο μέλος του συγκροτήματος, μεγαλώνοντας με τις “πινελιές”
του στις συνθέσεις το φάσμα του ήχου της μπάντας. Ο Αbe για την
ηχογράφηση των drums χρησιμοποιεί σε κάθε τραγούδι διαφορετικό drum kit θέλοντας
να πετύχει τον διαφορετικό ήχο, που απαιτούσε η κάθε σύνθεση και μαζί με το
μπάσο του Chi αποτελούσαν από τα πιο
δυνατά rhythm section τις εποχής. Αυτός που ξεχωρίζει όμως εδώ δεν είναι άλλος από
τον Chino με τις ερμηνείες του να έχουν τεράστια ποικιλία καθώς άλλες
φορές ψιθυρίζει( rickets),
γίνεται αισθαντικός ( mascara)
ή τα σπάει όπως στην συνεργασία με τον Max Cavalera στο “head up”. Tην
κυκλοφορία του Around The Fur το 1997 ακολούθησε ακόμα μεγαλύτερη περιοδεία, εμπορική
επιτυχία αλλά αυτή τη φορά και αναγνώριση από τον μουσικό τύπο. Οι Deftones βρίσκονταν ήδη σε
ανοδική πορεία..
“ I watched
you change”
Οι Deftones μετά την επιτυχία του Around the Fur δεν βιάστηκαν…καθόλου για την ακρίβεια μιας και οι
ηχογραφήσεις του White Pony
κράτησαν ένα χρόνο. Το White Pony είναι ο πρώτος δίσκος με τον Frank Delgado ως
μέλος του συγκροτήματος κάτι που φαίνεται και στην συνεισφορά του με τις ambient, dream pop και
electronica πινελιές του στο συγκεκριμένο δίσκο. Εκτός από αυτό,
καταλυτικό ρόλο έπαιξε και η κιθάρα του Chino, κάτι που αρχικά δεν καλοφαινόταν στον κιθαρίστα του γκρουπ
Stephen. Ο κιθαριστικός
διαγωνισμός τους έβγαλε κερδισμένο το White Pony καθώς εκτός από τη metal παιδεία του Stephen
για πρώτη φορά συναντάμε σε δίσκο Καλιφορνέζων τις shoegaze επιρροές
του Chino. To White Pony κυκλοφόρησε
το 2000 και περιέχει τα “digital bath”,
“knife
party”, “change(in
the house of flies)”
και passenger σε συνεργασία με τον Maynard James Keenan των
θεών Tool, τραγούδια
διαμάντια για το alternative metal.
Ο δίσκος αγκαλιάστηκε από κοινό και κριτικούς που αποθέωναν την εξέλιξη του συγκροτήματος και την κυρίως
του Chino τόσο ως ερμηνευτή αλλά και ως στιχουργού. Μέχρι και σήμερα
για πολλούς αποτελεί το αριστούργημα που ποτέ δεν θα καταφέρουν να ξεπεράσουν ,
άποψη που τα χρόνια που ακολούθησαν έβαλε ακόμα και το ίδιο το συγκρότημα σε
λάθος σκέψεις και κινήσεις, με αποτέλεσμα την κορυφή να ακολουθήσουν όπως λέει
και ο ίδιος ο Chino οι “dark days”
για όλους μέσα στην μπάντα…
“it’s the same
sound”
Την τεράστια επιτυχία του White Pony ακολούθησε για το συγκρότημα μεγάλη headline περιοδεία
που όξυνε την έλλειψη επικοινωνίας που είχε αρχίσει να διαφαίνεται μεταξύ των μελών. Τους οδήγησε σε λάθος
εκτιμήσεις , καθώς πίστευαν ότι είχαν βρει την φόρμουλα για την δημιουργία κάθε
δίσκου, παίρνοντας και αυτή τη φορά πολύ χρόνο στο στούντιο. Οι «dark days» όπως αποκαλεί το ίδιο
το συγκρότημα μια μεγάλη χρονική περίοδο γι’ αυτό, ξεκίνησαν με την δημιουργία
του ομώνυμου τους δίσκου. Το Deftones είναι ότι πιο σκοτεινό έχουν δημιουργήσει κάτι που
αντικατοπτρίζεται από το εξώφυλλο έως και την πιο heavy ηχητική
κατεύθυνση αυτού. Ο Stephen με την κιθάρα του μεταλλοποιεί πιο πολύ τις συνθέσεις, ενώ
οι ερμηνείες του Chino ταξιδεύουν τον ακροατή από ονειρικά ηχητικά τοπία σε στιγμές
γνήσιας metal έντασης. To 2003 που κυκλοφόρησε το album δεν
θα μπορούσε να μην έχει και τις Radiohead αναφορές του σε τραγούδια όπως το ηλεκτρονικό ambient «lucky you» δείχνει τους
καλιφορνέζους να έχουν σε μεγάλη εκτίμηση το Kid A των Βρετανών. Τα «deathblow» , «minerva»
και το «battle axe»
ξεχωρίζουν από το ποιοτικότατο αποτέλεσμα του δίσκου γιατί περικλείουν όλα τα
στοιχεία του ήχου τους, εναρμονισμένα με την
πιο σκοτεινή και «αντιεμπορική» εξέλιξη του Deftones. Με αυτόν τον δίσκο οι Deftones
καταφέρνουν να συνεχίσουν στο ίδιο μοναχικό καλλιτεχνικό δρόμο παρά τις
«σειρήνες» που έδειχναν να τους καλούν, μετά την μεγάλη επιτυχία του White
Pony.
“the universe
breaking us down”
Η ατμόσφαιρα μεταξύ των μελών είναι δεδομένα ψυχρή μιας και
η επικοινωνία φαντάζει κάτι ακόμα πιο δύσκολη μετά την μετακόμιση του Stephen(guitar) μόνιμα στο L.A. και την ενασχόληση των υπολοίπων με side project- κυρίως του Chino με
τους Team Sleep-.O Chino βρίσκεται
ανάμεσα σε έναν χωρισμό και την εξάρτιση του με τα ναρκωτικά που θα τον κάνουν
ακόμα και αβέβαιο για την ικανότητα του να γράφει πλέον μουσική. Μέσα σε όλες
αυτές τις δυσκολίες , το συγκρότημα θα μπει στο στούντιο το 2005 για την
ηχογράφηση του διαδόχου του Deftones.
Σειρά στο «χάος» επιλέχτηκε να βάλει ο γνωστός από τις δουλειές του με τους Pink Floyd παραγωγός
Bob Ezrin.Mε τον ίδιο να δηλώνει ότι η συνεργασία
του με την μπάντα ήταν ότι πιο περίεργο έχει κάνει από άποψης ηχογραφήσεων. Το Saturday Night Wrist κυκλοφορεί
το 2006 και οι αντιδράσεις μέχρι σήμερα είναι ανάμικτες, καθώς αποτελεί ότι πιο
πειραματικό έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα και λιγότερο heavy. Αδικημένο πολύ καθώς αποτελεί
δίσκο εμπνευσμένο, με τις shoegaze αναφορές του White Pony εδώ
πέρα να βρίσκονται στο επίκεντρο των συνθέσεων. Ατμοσφαιρικό , δυνατό και πολύ
πειραματικό, μας προσφέρει ακόμα μια πολύ ωραία συνεργασία στο «mein» με τον Serj Tankian των
S.O.A.D. και
πολλές ακόμα στα «hole in the earth»
, «beware» και «cherry waves». Μετά την περιοδεία
και προώθηση του Saturday Night Wrist οι Deftones ήταν έτοιμοι να αφήσουν πίσω τις δύσκολες μέρες και
ετοιμάζονταν να μπουν στο στούντιο για την δημιουργία του Eros…
“Eros…when
the coffin shakes”
Μετά και την πολύπαθη κυκλοφορία του
Saturday Night Wrist(
κυρίως λόγω της δυσλειτουργίας τους ως συγκρότημα ) και οι πέντε τους
μαζεύονται στα τέλη του 2007 και αποφασίζουν από κοινού ότι θέλουν να
συνεχίσουν να γράφουν νέα μουσική και να παίζουνε μαζί. Κάπου στα μισά της
ηχογράφησης του Eros(
πήρε το όνομά του από ένα αστείο για τις γερμανικές ερωτικές ταινίες!) , το
Μάιο του 2008 ο Chi(μπασίστας)
καθώς γύριζε στο σπίτι του από το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν ο αδερφός του, θα
εμπλακεί σε ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα. Ο Chi Cheng από
εκείνη την στιγμή θα πέσει σε κώμα και ταυτόχρονα το συγκρότημα θα μπει στο
«πάγο» για αδιευκρίνιστο χρονικό διάστημα. Οι υπόλοιποι Deftones αποφασίζουν
να αφήσουν στην άκρη το σχεδόν έτοιμο Eros, αλλάζουν παραγωγό και στην θέση του επί χρόνια συνεργάτη
τους Tery Date
προσλαμβάνουν τον Nck Rasckulinez(
Foo Fighters, Alice in Chains) . Ηχογραφούν με τον
μπασίστα τον Quicksand,
Sergio
Vega τον νέο εξολοκλήρου δίσκο τους, περιμένοντας τον φίλο τους
να αναρώσει. To 2010 κυκλοφορεί
προς ανακούφιση της μουσικόφιλης κοινότητας το Diamond Eyes,και φαντάζει πιο
επίκαιρη από ποτέ η χιλιοειπωμένη φράση του Νίτσε « ότι δεν σε σκοτώνει, σε
κάνει πιο δυνατό». Οι Deftones εδώ πέρα παραμερίζουν τους πειραματισμούς του «Saturday», βάζουν στο μίγμα
τους λίγο από Meshuggah στις κιθάρες( άκου το «you’ve seen the butcher»),
παραμένουν ερωτικοί και νοσταλγικοί στα «sextape» και «beauty school»
αντίστοιχα και μας κολλάνε στον τοίχο με τις alt/metal τραγουδάρες «diamond eyes», «royal» και «rocket skates». Ούτε ο πιο
αισιόδοξος οπαδός τους δεν θα περίμενε τέτοια επιστροφή από τους
Αμερικάνους…μην βιάζεστε όμως γιατί το συγκρότημα έδωσε πολλά ακόμα!
Το ενδιαφέρον για το διαδόχου του Diamond Eyes ήταν
μεγάλο καθώς αυτός ο δίσκος αποθεώθηκε από κριτικούς και κοινό. Οι Καλιφορνέζοι
όμως χαλαροί όπως πάντα-ο Stephen
φαίνεται να έχει αδυναμία στο «χόρτο»- θα ηχογραφήσουν ξανά με παραγωγό τον Raskulinez καθώς
ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Το Σεπτέμβρη του 2012 θα έχουμε μια πρώτη γεύση
από το Koi No Yokan
(κεραυνοβόλος έρωτας στα ιαπωνικά) όπως θα ονομάζεται ο επερχόμενος δίσκος
τους. Η αλήθεια είναι ότι με την πρώτη ακρόαση του «leathers», έτρεχα να μαζέψω το σαγόνι
μου από το πάτωμα. Ένα από τα καλύτερα alternative/metal τραγούδια όλων των εποχών(καλά διάβασες) και απόλυτα Defton-ικό! Η αναμονή ήταν
μεγάλη που τελικά άξιζε και με το παραπάνω, καθώς ο «Κεραυνοβόλος Έρωτας» τους μας έστειλε στα τέσσερα σημεία
του ορίζοντα. Tα «leathers», «poltergeist», «tempest» και «rosemary» αποτελούν αδιαπραγμάτευτα
διαμάντια αυτής της μουσικής και περιέχονται όλα στον ίδιο δίσκο που από τώρα
θα πρέπει να θεωρείται κλασικός, αφού καταφέρνει να κοιτάζει στα «μάτια» το
δικό τους White Pony.
Καθώς εναρμονίζει τις Meshuggh-ικές κιθάρες(που εδώ είναι πιο έντονες) με τα ambient , αιθέρια στοιχεία
της μουσικής των αμερικάνων. Δυστυχώς –ή ευτυχώς- όμως , όπως και στην ζωή τα
πράγματα δεν μπορούν να παραμείνουν ίδια. Τον Απρίλιο του 2013 το συγκρότημα θα
χάσει οριστικά τον φίλο και αδερφό Chi Cheng και το «smile» από το ακυκλοφόρητο Eros θα
αποτελέσει το αντίο τους σε αυτόν. Οι Deftones πλέον έχουν μπει στο στούντιο
για το διάδοχο του Koi No Yokan που
πιθανότατα θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι του 2015. Εγώ μέχρι τότε θα ακούω αυτή
τη «χρυσή» δισκογραφία που μας έχουν αφήσει σαν κληρονομιά.
.
Φροίξος Βικάτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου