Deftones - "Gore"

                     

   Θα προσπαθήσω να μην είμαι αρκετά γλαφυρός με τους χαρακτηρισμούς που θα χρησιμοποιήσω για το 8^ο πόνημα των Deftones και να μείνω στα επιθυμητά όρια που ορίζει η «αντικειμενικότητα». Η αλήθεια είναι πως το άγχος μου το είχα καθώς πίστευα πως οι  Αμερικάνοι είχαν πιάσει ταβάνι με τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους “Diamond Eyes” και “Koi No Yokan”, τα οποία είναι «ογκόλιθοι» για τον εναλλακτικό metal ήχο. Επίσης επανέφεραν το συγκρότημα σε θέση ισχύος μετά το άνισο για πολλούς “Saturday Night Wrist”. Η πιο straight forward λογική που ακολούθησαν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα αλλά ευτυχώς οι Deftones δεν εγκατέλειψαν ποτέ τους πειραματισμούς του SNW και στο ολοκαίνουργιο “Gore” τους επαναφέρουν δυναμικά και τους δίνουν τον πρώτο ρόλο.

            Το άλμπουμ ξεκινάει με το πιο Defton-ικό τραγούδι το πρώτο single, “Prayers/Triangles”, που προσπαθεί και συμπυκνώνει και τις δύο πτυχές του ήχου του συγκροτήματος, την ατμοσφαιρική με την επιθετική-metal παιδεία του κιθαρίστα Stephen Carpenter. Ο οποίος στο “Gore” έχει τον πιο διακριτικό ρόλο που είχε ποτέ σε άλμπουμ των Αμερικάνων και αυτό φαίνεται στο τελικό αποτέλεσμα. Πάντως τα hardcore-ίζων “Doomed User” και το ομώνυμο φροντίζουν να μας ταλαιπωρήσουν τον αυχένα και να μας θυμίσουν την αγάπη του κιθαρίστα για τους Meshuggah. Ο υπόλοιπος δίσκος έχει αρκετά πράγματα από τα side project του Chino Moreno και ιδιαίτερα τους Crosses. Ευτυχώς η μετάβαση από συγκρότημα σε συγκρότημα υπήρξε ομαλή και το αποτέλεσμα είναι η spacey ατμόσφαιρα του “Hearts/Wires”, που φέρνει στο μυαλό μεγάλα hit του συγκροτήματος όπως το Change. Ακόμα οι shoegaze κιθάρες του “Phantom Bride” και το ταιριαστό σόλο του πολύ Jerry Cantrell των Alice In Chains προσθέτουν ένα ακόμα highlight σε ένα άλμπουμ διαμάντι για τον εναλλακτικό σκληρό ήχο. Πολλά τα θετικά σε ένα δίσκο που είναι grower. Δηλαδή με τις ακροάσεις αποκαλύπτετε πλήρως στον ακροατή του και τον ανταμείβει. Για παράδειγμα το πολύπλοκό και με αρκετές εναλλαγές στο ρυθμό “Geometric Headdress”.To “Gore” έχει και κάτι ακόμα, έχει ροή. Σε αυτό βοηθάει η έξυπνη κίνηση του παραγωγού Matt Hyde που επέλεξε  να μην αφήσει κενό μεταξύ των τραγουδιών(Season In The Abyss κανείς;). Στιχουργικά ο Chino Moreno είναι ελλειπτικός παίζοντας έτσι με την φαντασία του ακροατή κάτι που προσδίδει στην ατμόσφαιρα του πιο ατμοσφαιρικού τους δίσκου!

             Συνοψίζοντας, στον πρώτο τους δίσκο μετά τον θάνατο του αρχικού τους μπασίστα Chi Cheng από τροχαίο το 2013(βρισκόταν σε κώμα για 5 χρόνια), οι Deftones δεν γράφουν έναν επικήδειο( βλ. The Grey Chapter ) προς χάριν φτηνών εντυπωσιασμών. Οι Deftones άλλωστε είναι το μοναδικό συγκρότημα της γενιάς του που ξεπηδώντας από το nu-metal κίνημα στα μέσα των 90’s κατάφερε να σπάσει το «κουκούλι» και να μεταμορφωθεί σε κάτι δικό του, όμορφο. Οι ίδιοι άλλωστε αποτέλεσαν μόδα για τους συνοδοιπόρους τους βάζοντας «ξένα» στον ήχο στοιχεία τότε( shoegaze και dream pop επιρροές )και όχι το αντίθετο. Έτσι και στο “Gore”  κοιτάνε μπροστά και συνεχίζουν τον δρόμο της εξελικτικής τους πορείας πετυχαίνοντας πλέον το πείραμα, 10 χρόνια μετά την πρώτη δοκιμή.

Φροίξος Βικάτος