Rotting Christ - "Rituals"

                     

 Πριν από τρία χρόνια οι Rotting Christ έφταναν στο καλλιτεχνικό τους ζενίθ με το “Κατά τον Δαίμονα Εαυτού”, το οποίο ήρθε ως φυσική συνέχεια ενός εκπληκτικού σερί δίσκων που ξεκίνησε το 2007 με το “Theogonia”. Αυτό που κατάφεραν οι Rotting Christ ήταν να ενσωματώσουν στοιχεία της ελληνικής μουσικής παράδοσης-και όχι μόνο- στον δικό τους προσωπικό ήχο. Και ενώ φαινόταν ότι με το “Κατά τον Δαίμονα Εαυτού” έκλεινε ένας κύκλος έντονου πειραματισμού με αρκετά folk, πολυπολιτισμικά στοιχεία στη μουσική τους, οι φωνές για επιστροφή στις μουσικές «ρίζες» του συγκροτήματος, από μερίδα οπαδών πλήθαιναν.

             Ευτυχώς ο Σάκης δεν είναι αυτού του είδους ο καλλιτέχνης, δεν δέχεται «παραγγελιές», οι Rotting Christ άλλωστε υπάρχουν ακόμα καθώς υπηρετούν τόσο χρόνια το δικό του προσωπικό όραμα. Ένα εξώφυλλο συνήθως μαρτυράει πολλά για το περιεχόμενο ενός δίσκου και οι υποψιασμένοι αντιλήφτηκαν αμέσως την ευθεία αναφορά του εξωφύλλου στο  video clip του “ΧΞΣ”. Όντως το “Rituals” είναι η ατμοσφαιρική προέκταση του προκατόχου του. Αποτελώντας έτσι ένα μεγάλο ρίσκο το οποίο πράττει ο Σάκης με αυτό το άλμπουμ, αλλά έχει κερδίσει το δικαίωμα να το κάνει αυτό εδώ και χρόνια. Το “Rituals” αποβάλει και τα τελευταία ψήγματα black metal  που υπήρχαν στις προηγούμενες δουλειές τους. Ένα μονοθεϊστικό(βλ. Monotheist by Celtic Frost)riff πλανιέται σε όλο το “Rituals” δημιουργώντας την πιο πνιχτή και ζοφερή ατμόσφαιρα που έχει υπάρξει σε δίσκο των Rotting Christ. Συνθέσεις όπως τα “Ze Nigmar” & “Konx Om Pax” είναι σχεδόν tribute στους Celtic Frost. Το “Έλθε Κύριε” είναι παραδόξως το πιο εύκολο κομμάτι του άλμπουμ, παρά την απαγγελία αποσπασμάτων αρχαίας τραγωδίας, αφού μουσικά έχει όλα τα trademark του συγκροτήματος. Τα οποία είναι τα μελωδικά riff και σόλο που σε μεγάλο βαθμό απουσιάζουν στο “Rituals” ή μπαίνουν σε δεύτερο ρόλο. Οι καλεσμένοι τώρα στο δίσκο βοηθούν διακριτικά, με τον Holmes των Paradise Lost να απαγγέλει ποίημα του Blake, στην πιο riff-oriented σύνθεση του δίσκου, “For A Voice Like Thunder”. Το “Του Θανάτου” σε στίχους του Νίκου Ξυλούρη είναι από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές του δίσκου σε αντίθεση με το σχεδόν γραφικό “Άπαγε Σατανά”, στο οποίο συμμετέχουν και οπαδοί του συγκροτήματος. Το τελευταίο μαζί με το εναρκτήριο “In Domine Dei Nostri” ίσως είναι οι πιο αδιάφορες στιγμές όχι μόνο σε σύγκριση με το άλμπουμ αλλά ακόμη και σε σχέση με ότι έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια.

            Το “Rituals” θέλει πολλές ακροάσεις, αυτό είναι αναπόφευκτο αν θέλει κάποιος να το «νιώσει»  και να καταλήξει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, αλλά κυρίως για να το ευχαριστηθεί. Εγώ μπορώ να πω πως μετά τις δύο πρώτες ακροάσεις και το μούδιασμα που ακολούθησε αυτές, κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι Rotting Christ για ακόμα μια φορά θυσίασαν στοιχεία που τους έκαναν ξεχωριστούς-όπως οι μελωδίες- αλλά το στίγμα τους παραμένει μοναδικό και χαρακτηριστικό έστω και με την χρήση μόνο δύο-τριών riff.

Φροίξος Βικάτος                                                            7.5/10