Fear Factory - Genexus

          Έχουν περάσει 20 χρόνια, από την κυκλοφορία του αξεπέραστου για τον ήχο( industrial metal ) αλλά και για τους ίδιους τους Fear Factory, album, το “Demanufacture”. Κάτι οι επετειακές περιοδείες του συγκροτήματος για το συγκεκριμένο album, κάτι το μεγαλύτερο δέσιμο πλέον του συνθετικού πυρήνα του συγκροτήματος, Bell-Cazares, σε συνδυασμό με τη χρήση live drummer( Mike Heller ) σε σχέση με το προηγούμενο “The Industialist”, η νοσταλγία του φετινού “Genexus” φαντάζει αναπόφευκτη.

      Με το καινούργιο τους πόνημα οι Fear Factory μας δηλώνουν ότι είναι οι πιονέροι του industrial metal- πείτε το και cyber metal αν σας βολεύει- οπότε το album είναι επικίνδυνο να βαλτώσει στην στασιμότητα της επιλογής του συγκροτήματος. Ευτυχώς όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, γιατί οι κοφτές κιθάρες σήμα κατατεθέν  του Dino Cazares,  και η εναλλαγή οργισμένων φωνητικών με τα πιο καθαρά και μελωδικά μέρη του  Burton C. Bell, με τον καταιγισμό των ρυθμών στα τύμπανα, είναι ακόμα εμπνευσμένα και μπορούν να μας προσφέρουν ακόμα συγκινήσεις. Η συνταγή λοιπόν είναι απλή και ίδια με πριν από 20 χρόνια, με το μειονέκτημα όμως οι Αμερικάνοι να ακουστούν παρωχημένοι. Η ποιότητα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι, που κάνει μια δοκιμασμένη συνταγή, μετά από χρόνια να έχει ακόμα την ίδια αίγλη με παλιά. Το “Genexus” δεν κουράζει σε κανένα σημείο, η ένταση του album είναι αξιοθαύμαστη, ειδικά όταν μετά το hit του, “Soul Hacker”-που είναι στη λογική του φοβερού “Replica”- ακολουθεί το πιο γρήγορο κομμάτι του album, “ProtoMech”. To πρώτο μισό του δίσκου χαρακτηρίζεται από τις κοφτές riff-άρες του Cazares κυρίως, που μάλλον του είναι απίστευτα εύκολο να groove-άρει και στο ύπνο του, με τραγούδια όπως τα “Anodized” και “Dielectric”.

    Περισσότερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει το δεύτερο μισό του album, με μια ελαφρώς μεγαλύτερη  διάθεση για πειραματισμό. Εκπληκτικό riff στο “Church of Execution” πιο nu metal διάθεση στο “Regenerate” και περισσότερες ηλεκτρονικές πινελιές από τον χρόνια παραγωγό και συνεργάτη του συγκροτήματος Rhys Fulber στα “Battle for Utopia” και στο σχεδόν pop κλείσιμο του album “Expiration Date”. Θα σταθώ λίγο παραπάνω στο τελευταίο κομμάτι, γιατί είναι και αυτό που προβλέπω ότι θα διχάσει τους οπαδούς των Αμερικάνων. Το “Expiration Date” μου έφερε κατευθείαν στο μυαλό το πιο εμπορικό και ίσως προσιτό album των Fear Factory, το “Obsolete”. Όπως και τότε με το “Timelessness” κλείνουν ατμοσφαιρικά το δίσκο τους, έτσι και τώρα με το “Expiration Date”, που έχει μόνο καθαρά φωνητικά από τον εκπληκτικό στο είδος Bell, που καταφέρνει και δεν πέφτει στην παγίδα να ακουστεί ούτε poppy, ούτε cheesy. Στο outro επίσης  ακούγονται μέσα από drones και noise ήχους, samples από το επιστημονικής φαντασίας φιλμ Blade Runner.

     Συνεπώς, οι μάστορες του industrial metal επιστρέφουν με το πιο ποιοτικό album τους από το reunion των Bell-Cazares,με διάθεση να επιβεβαιώσουν περισσότερο το status τους στον ήχο και το είδος, παρά να αλλάξουν ακόμα μια φορά το metal. Τα 90’s άλλωστε φαντάζουν μακρινά πλέον, αλλά όχι και ικανά να φθείρουν την όρεξη που έχει το συγκρότημα, κάτι που η ένταση και η ποιότητα του “Genexus” δείχνουν.

Φροίξος Βικάτος.