Ghost - Meliora

                    Το «Φάντασμα» από την Σουηδία, που μας στοιχειώνει μουσικά από το 2010, με αφετηρία  το Opus Eponymous και έπειτα, φτάνει αισίως στον τρίτο του full length. Με το Meliora, τα πράγματα  ξεκαθαρίζουν όσο αφορά το buzz που έχει χτίσει αυτά τα χρόνια το συγκρότημα. Το θεατρικό παρουσιαστικό τους επί σκηνής δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο  για τον οπαδό του heavy metal. Οπότε τα κριτήρια είναι εξ αρχής και μόνο μουσικά. Δηλώνω ανακουφισμένος  με το καινούργιο τους πόνημα, αφού αυτό βρίσκεται στην σωστή κατεύθυνση που είχε το ντεμπούτο τους και όχι το ακόλουθό του Infestissumam.

            Το άλμπουμ ξεκινάει με το “Spirit”, με μια μελωδία στα πλήκτρα που θυμίζει έντονα τίτλους αρχής της πασίγνωστης  σειράς κινουμένων  Scooby Doo! Αρκετά spooky, με την ένταση να χτίζεται υπέροχα σε ένα μικρό κιθαριστικό ξέσπασμα για το τέλος. Το άλμπουμ τραγούδι με το τραγούδι γίνεται καλύτερο και η μπασογραμμή στο “From The Pinnacle To The Pit”, είναι αμέσως-αμέσως ότι πιο heavy θα μπορούσε να περιέχει το προηγούμενο τους πόνημα, Infestissumam. Υπέροχο ρεφρέν από το Papa Emeritus III, που αναδεικνύεται στην υπέροχη μίξη ήχου του Andy Wallace( Nirvana, Slayer, Linkin Park…).  H εκπληκτική δουλειά που έχει γίνει σε επίπεδο παραγωγής φάνηκε και στο πρώτο single του άλμπουμ, “Cirice”.  Όγκος στις κιθάρες που μόνο οι Metallica στο ομώνυμο τους άλμπουμ δεν θα μπορούσαν να ζηλέψουν. Με το “Cirice” οι Ghost αποθεώνουν το δικό τους songwriting, επαναφέροντας τα πιασάρικα hooks στην μουσική τους, που χαρακτήριζαν τα τραγούδια τους, “Elizabeth” και “Ritual”. Ρεφρέν που δεν σου βγαίνει από το μυαλό ούτε με λοβοτομή και ένα από τα τραγούδια της χρονιάς. Συνέχεια με την πιο ξεχωριστή σύνθεση στο Meliora, το “He Is”.  Μπορεί να ακουστεί άλλη μια φορά κλισέ, αλλά η μπαλάντα του δίσκου, έχει μπολιασμένες αρκετές Blue Oyster Cult αναφορές, κλείνοντας  παράλληλα το μάτι και στο prog rock των 70’s. To αφελές στιχουργικά “Mummy Dust” δεν χάνει την αξία του μέσα στο σύνολο των καλών συνθέσεων του άλμπουμ, όντας το τραγούδι με το πιο heavy riff και τις πινελιές από τα πλήκτρα που το διανθίζουν κατάλληλα. Πιο απλό και hard rock-ίζον “Majesty” με την μοντέρνα προσέγγιση στο “Absolution” να δείχνει την διάθεση του συγκροτήματος να κάνει έστω και μισό βήμα μπροστά, για να μην μείνει στάσιμο. Κλείσιμο με το “Deus In Absentia”, με το πιάνο να κυριαρχεί, με μια πιο Queen-ική διάθεση.

             Συνεπώς οι Ghost προσθέτουν νέα στοιχεία στην μουσική τους(prog rock, modern metal) και επαναφέρουν τα παλιά καλά στοιχεία που έλειψαν στο Infestissumam(catchy hooks, songwriting). Tο buzz γύρω από το όνομα των Ghost αξίζει και με το παραπάνω, με μουσικά και μόνο κριτήρια. Το Meliora ηχεί φρέσκο και ίσως κλασικό, είναι σίγουρα απολαυστικό σαν άκουσμα, γιατί είναι heavy με σκοπό όμως το καλό songwriting κάτι που στο σημερινό metal μοιάζει τέχνη προς εξαφάνιση.

Φροίξος Βικάτος                                                                 9/10