BLACK STAR RIDERS - THE KILLER INSTICT (ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

         Black Star Riders ή αλλιώς το συγκρότημα που έκανε τόσα χρόνια tribute lives υπό το «βαρύ» όνομα των Thin Lizzy.Oι τελευταίοι πέθαναν ουσιαστικά το 1986 μαζί με τον εμβληματικό ηγέτη τους Phil Lynott. Από μόνη της λοιπόν η κίνηση των Ιρλανδό-Αμερικάνων να ξεκινήσουν να δισκογραφούν χωρίς να χρησιμοποιούν το όνομα των Thin Lizzy είναι κάτι που τους δίνει ένα σημαντικό respect κατά την ταπεινή μου γνώμη.

       Δεύτερος δίσκος για τους BSR λοιπόν και ουσιαστικά ο μοναδικός που έχει μείνει από τους εναπομείναντες εν ζωή Thin Lizzy, είναι ο κιθαρίστας Scot Gorham. Tο νέο όνομα δίνει πολλές ελευθερίες στο συγκρότημα, που χωρίς άγχος για να αποδείξει την αξία του παραδίδει εύκολα και αβίαστα 10 συνθέσεις κλασικού καλοπαιγμένου hard rock.Μουσική που θα λατρέψεις να την ακούς με την συνοδεία άφθονης μπύρας…εεε Guinness συγκεκριμένα, αλλά όταν θα τελειώσει η μπύρα τι θα μείνει; Εκεί έγκειται το πιο δύσκολο ερώτημα το οποίο έχουν να απαντήσουν οι BSR. Το The Killer Instinct ξεκινάει πολύ ωραία έτσι όπως θα ήθελε ο ακροατής, που έχει επίγνωση του τι ζητάει από το συγκρότημα, δηλαδή με καλά τραγούδια up tempo, που μιλούν κατευθείαν στο συναίσθημα του ακροατή και ασχολούνται με καθημερινά θέματα. Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό, πόσα τραγούδια που παίζουν με τετριμμένες λέξεις όπως « baby, blues και να να να να…» καλά έχει το The Killer Instict; Μετά από απίστευτο repeat του δίσκου μπορώ να πω ότι τουλάχιστον οι μισές συνθέσεις(σχεδόν η πρώτη μισή πλευρά του δίσκου) είναι αρκετά διασκεδαστικές και χαρακτηρίζονται από το την κλασική hard rock διπλή κιθαριστική επίθεση του Black Rose, ξέρετε ποιον, τα λέγαμε πιο πάνω. Ειδικά στο Soldierstown(το καλύτερο του album) και Finest Our οι ομοιότητες στην φωνή του Ricky Warwick με τον Phil Lynott, είναι τουλάχιστον τρομακτικές. Στα αρνητικά μπορώ να πω με βεβαιότητα μετά από πολλές ακροάσεις, ότι δυστυχώς κάποιες συνθέσεις βρίσκονται μόνο και μόνο για να γεμίζουν το album όπως τα Through The Motions και Sex, Guns & Gasoline και αυτό είναι κρίμα γιατί σχεδόν όλα τα κομμάτια ακόμα και τα πιο αδιάφορα  έχουν μερικά εξαιρετικά solo από τον Scott Gorham.

      Κλείνοντας και αφού έχω μια σαφή εικόνα του album, μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα και είναι μια δουλειά που κυλάει νεράκι, αν και 2 με 3 τραγούδια μετά την δεύτερη ακρόαση προσπερνιούνται εξίσου εύκολα στην ροή του. Ίσως αν κυκλοφορούσε καλοκαίρι το The Killer Instinct, να είχε καλύτερη τύχη, μέσα στην σωρεία των κυκλοφοριών και κάτω από το πέπλο του χειμώνα, μάλλον θα ξεχαστεί μετά από μερικές ακροάσεις αφού δεν έχει και το απαραίτητο single που θα επιβάλει την επανάληψη της ακρόασης. A decent rock record, that’s all, nothing more.

Φροίξος Βικάτος                                      6/10