BLIND GUARDIAN- BEYOND THE RED MIRROR (ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

   Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Αυτή η παρουσίαση άργησε όχι μόνο για προσωπικούς λόγους αλλά και γιατί δεν είμαι και ο μεγαλύτερος fan του Γερμανικού και γενικότερα του power metal. Βεβαίως οι Blind Guardian αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα γιατί στα αυτιά μου ηχούν διαφορετικοί, κάτι περισσότερο από το ίδιο το ιδίωμα και φυσικά αυτή η ποιότητα και η δυναμική τους αντικατοπτρίζεται και στην λατρεία του metal κοινού για την μπάντα, παρά τα πολλά χρόνια που έχουν στο κουρμπέτι.

    Η αλήθεια είναι πως το διάστημα των 5 χρόνων από το τελευταίο At The Edge Of Time είναι μεγάλο-το μεγαλύτερο για το συγκρότημα- και απ’ ότι βλέπω από το βιβλιαράκι του άλμπουμ που έχω στα χέρια μου αυτή τη στιγμή, οι ηχογραφήσεις κράτησαν δύο ολόκληρα χρόνια! Ωραία πρόγραμμα κατά την ταπεινή μου άποψη, το συγκρότημα νοιάζεται και δουλεύει σκληρά σκέφτομαι. Έχω ακούσει και ότι ηχογράφησαν με τις  μεγάλες ορχήστρες της Βοστόνης, της Πράγας και της Βιέννης και ονειρεύομαι ότι το μεγαλείο αυτό θα έχει δέσει υπέροχα με το λυρικό ύφος των Γερμανών. Ο δίσκος είναι θεματικός με την ιστορία να συνεχίζεται από το Imaginations του 1995. Πολλοί στίχοι, αρκετοί από τους οποίους επαναλαμβάνονται συχνά για τις ανάγκες του concept. Έχοντας ακούσει αμέτρητες φορές το Beyond the Red Mirror έχω πάντα τα ίδια ανάμεικτα συναισθήματα που είχα αμέσως μετά την πρώτη ακρόαση. Δεν απογοητεύει καθόλου στα κομμάτια με τις ορχήστρες όπως το μεγαλειώδες  10λεπτό εναρκτήριο The Ninth Wave αλλά δεν καταφέρνει ούτε μέσα στην ροή του να δικαιολογήσει την μετριότητα του πρώτου single Twilight Of The Gods. Ξεχωρίζω την δυάδα των The Prophecies, At The Edge Of Time και το The Holy Grail, τα δύο πρώτα με την καταπληκτική μελωδία στην φωνή του Kursch και το τρίτο για την χαρακτηριστική κιθαριστική δουλεία του Olbirch. Η μπαλάντα του δίσκου φέρει τον τίτλο Miracle Machine και σίγουρα είναι μια σύνθεση βασισμένη στο πιάνο και τα πολυφωνικά μέρη που θα έκανε τον Freddie Mercury των Queen περήφανο. Θέλω να θίξω δύο «θεματάκια» του Beyond The Red Mirror που δύσκολα ξεπερνιούνται ακόμα και από τους βαμμένους οπαδούς των Γερμανών. Το πρώτο έχει να κάνει με την παραγωγή του Charlie Bauerfeind που είναι αρκετά «μουντή» για τα δεδομένα ενός Blind Guardian δίσκου. Και δεύτερο είναι το drumming του Ehmke που δεν είναι όσο απαιτητικό και περιπετειώδες χρειάζονται οι συνθέσεις, που στο νέο δίσκο είναι αρκετά progressive.

    Συμπερασματικά όλα τα trademark στοιχεία των Γερμανών βρίσκονται και στο νέο LP από τα πολυφωνικά μέρη, την λυρικότητα, την ποιοτική δουλειά στις κιθάρες- όχι με την ταχύτητα του παρελθόντος- και τις μοναδικές ερμηνείες του Kursch. Απουσιάζει όμως η σύνθεση που θα σε κάνει να λιώσεις το replay button κάτι που οι Blind Guardian είχαν σχεδόν πάντα. Δύσκολος αλλά ποιοτικός δίσκος το Beyond The Red Mirror θέλει τον χρόνο του για να εκτιμηθεί και υπομονή για να μην ξεπεραστεί γρήγορα.

Φροίξος Βικάτος                                         7/10