METALHEAD (FILM)

Όχι λάθος καταλάβατε, δεν έγινα κριτικός κινηματογράφου-ούτε μουσικής είμαι άλλωστε- αλλά η αλήθεια είναι ότι το θέμα αυτής της Ισλανδικής ταινίας μου προσέλκυσε το ενδιαφέρον. Από το ιντριγκαδόρικο εξώφυλλο με την κοπέλα με το corpsepaint βάψιμο, η ταινία μου έδινε να καταλάβω ακόμα περισσότερα για το θέμα της και τον υφολογικό της χαρακτήρα. Θα κάνω μια προσπάθεια περισσότερο σχολιασμού της άποψης που εκφράζει η ταινία και λιγότερο μια παρουσίαση  από «τεχνικής» άποψης.

         Θα ξεκινήσω αναφέροντας λίγα όσα έχουν να κάνουν με το σενάριο της ταινίας. Η ιστορία εκτυλίσσεται  σε ένα αγροτικό χωριό της Ισλανδίας με πρωταγωνίστρια  Hela που σε μικρή ηλικία «σημαδεύεται» όταν βλέπει τον μεγάλο της αδερφό( φανατικός metalhead ) να σκοτώνεται μετά από εργατικό ατύχημα. H Hela μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον θλίψης με καταφύγιο της, την αγάπη της για την metal μουσική και το όνειρό της να γίνει rock star. Τα χρόνια περνούν και δεν μπορεί να αποχωριστεί το περιβάλλον που μεγάλωσε και η αγάπη της για τον αδερφό της την κρατάει πίσω. Με όλο και πιο αποκλείνουσα  συμπεριφορά , εναντιώνεται περισσότερο στα πρέπει και τα πιστεύω της μικρής τοπικής κοινωνίας αλλά και της οικογένειάς της. Το αποκορύφωμα θα έρθει όταν επηρεασμένη από το ξέσπασμα που( καθώς η ιστορία εκτυλίσσεται στα μέσα της δεκαετίας του 90) συνέβη  στη Νορβηγία με το black metal κίνημα, θα οδηγηθεί και η ίδια σε ακραίες καταστάσεις. Μετανιωμένη καθώς είναι προσπαθεί να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με την κοινωνία και να «ωριμάσει» σύμφωνα με τα πρότυπα αυτής, αλλά η αγάπη της για την metal μουσική αποδεικνύεται κάτι παραπάνω από ένα εφηβικό καπρίτσιο.

          Μέσα από αυτό το κοινωνικό δράμα κατέληξα στο συμπέρασμα πως παρουσιάζεται μόνο μια πτυχή όπως είναι φυσικό της μουσικής κουλτούρας που ακούει στο όνομα metal. Το θετικό είναι πως κάποιος προσεκτικός θεατής θα συμφωνήσει με αυτό που βλέπει. Για παράδειγμα η ταινία μας δείχνει ότι αρχικά η πρωταγωνίστρια από μικρή καταφεύγει στην metal μουσική επειδή ήταν η αγαπημένη μουσική του αδερφού της και όχι επειδή η κοινωνία θέλει να πιστεύει ότι αυτή η μουσική είναι για τους περιθωριακούς και προβληματικούς έφηβους. Πρέπει κάποιος να δώσει σημασία σε αυτή την λεπτομέρεια του σκηνοθέτη και να αποφύγει επιπόλαια γενικευμένα συμπεράσματα του τι εστί metal. Η άποψη μου αυτή επιβεβαιώνεται και από έναν ακόμα χαρακτήρα της ταινίας, τον καθολικό ιερέα που είναι και αυτός αθεράπευτος metalhead με πολύ χαρακτηριστική την σκηνή της αποκάλυψης του τατουάζ του στην πρωταγωνίστρια. Ακόμα σημαντική σκηνή που δείχνει ότι αυτή η μουσική κουλτούρα δεν αποτελεί μια εφηβική αρρώστια( μπορεί για τους τουρίστες προς αυτήν να αποτελεί μια) είναι αυτή του κλεισίματος της ταινίας γιατί ακόμα και όταν οι δυσκολίες έμοιαζαν για την Hela και την οικογένειά της να ανήκουν στο παρελθόν, αυτή έμεινε πιστή στην αγάπη της για το metal.

          Συμπερασματικά η ταινία είναι αρκετά καλή με περιθώρια για μεγάλη ανάλυση για θέματα όπως το Νορβηγικό black και τι σήμαινε για κάποιους αυτό το μουσικό και όχι μόνο κίνημα. Εγώ θα κρατήσω την προσεγμένη σε πολλά σημεία τοποθέτηση σκηνών που ανέφερα καθώς αποφεύγονται οι γενικεύσεις και τα λανθασμένα συμπεράσματα.

Φροίξος Βικάτος