Mastodon-Once More Round The Sun

        Mastodon-Once More Round The Sun

                      (Warner Bros.)

 

 Είναι οι Mastodon οι νέοι Metallica ; γίνεται  μουσάτοι να παίζουν prog-metal; είναι οι Mastodon πολύ hipster για να ασχολούμαστε εμείς μαζί τους; Αυτά και άλλα τέτοια γραφικά ερωτήματα έχουν τεθεί εκατοντάδες φορές διαδικτυακά με τους Μαστόδοντες να μην δίνουν καμία απολύτως σημασία. Αντιθέτως αποδεικνύουν με κάθε τους καινούργιο δίσκο ότι είναι οι πιο cool τύποι που βρίσκονται στο metal. Συμπεριφορά που επιβεβαιώνεται με τρανό τρόπο από το πρώτο άκουσμα του τραγουδιού “Aunt Lisa” με την συμμετοχή των  Coathangers. Τραγούδι που στέλνει στον μέταλ-ψυχίατρο τους “δεινόσαυρους” μεταλλάδες. Το νέο δισκογραφικό χτύπημα βρίσκει τους αμερικάνους τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από το τελευταίο “The Hunter”. Δείχνουν να ξέρουν πλέον καλύτερα πώς να γράφουν metal τραγούδια δίνοντας σημασία στο riff , αφήνοντας τις επιδεξιότητες του τεχνικού ντεμπούτου τους , “Remission” στην άκρη για μελλοντική χρήση. Αν βέβαια κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο , μιας και συνθέσεις όπως το “Chimes at Midnight” δείχνουν ότι η έμπνευση και το ταλέντο είναι ακόμα εκεί. Σύνθεση η οποία αξίζει ειδικής αναφοράς μιας και περιέχει όλο το δίσκο στα λεπτά που διαρκεί. Χτίζεται ξεκινώντας με ψυχεδελικές κιθάρες μέχρι το 33 δευτερόλεπτο όταν και βίαια διακόπτονται από γιγαντιαία riff των Hinds και Kelliher, με την ερμηνεία του Troy να είναι απολύτως πειστική. Το γρανάζι αυτού του συγκροτήματος ο Brann Dailor, εκτός από την αυξημένη συμμετοχή στο κομμάτι των φωνητικών, παραμένει ένας από τους καλύτερους drummers στο metal, με τα συνεχόμενα drum-rolls του να μας το υπενθυμίζουν. Επίσης στο “Diamonds in the Witch House” ξανασυναντάμε τον πολύ  Scot Kelly ( Neurosis ) σε μια συνεργασία που είναι η αλήθεια ότι έχουμε μάθει να ζητάμε πιο πολλά. Το “Once More…”δείχνει την διάθεση των δημιουργών του να ακολουθήσουν πιο απλές συνθετικές φόρμες όπως ακριβώς και στο “The Hunter”, εμπλουτίζοντας το μίγμα με δόσεις, από την ψυχεδέλεια και αιθέρια ατμόσφαιρα του “Crack the Skye” με την riff-ολογία του “Leviathan”. Επομένως η παρέα από την Ατλάντα της Αμερικής φτάνοντας στον 6^ο δίσκο της συνεχίζει το σερί των μοναδικών κυκλοφοριών, με σταθερή εξελικτική λογική. Οι Mastodon δεν θα γίνουν  Metallica

ποτέ, γιατί κανείς πιθανότατα δεν θα τα καταφέρει, δεν είναι αυτές οι βλέψεις τους άλλωστε. Το μόνο που μπορούμε να ζητάμε από αυτούς είναι δίσκους σαν και αυτόν, που μας ανανεώνει το ενδιαφέρον μέχρι τον επόμενο.

Φροίξος Βικάτος                                                                                 9/10