Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Linkin Park- The Hunting Party( ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

      Linkin Park-The Hunting Party

                                                      (warner bros.)




Οι Καλιφορνέζοι είναι μεγάλο συγκρότημα, είτε τους αγαπάς είτε τους μισείς-ημίμετρα δεν υπάρχουν στην περίπτωσης τους-. Έχουν καταφέρει μέσα στα χρόνια που υπάρχουν, παρά τις συνεχόμενες αλλαγές στον ήχο τους από δίσκο σε δίσκο, να διατηρήσουν την θέση τους στο μουσικό χάρτη αρκετά ψηλά. Αυτό που μας απασχολούσε όσους ασχολούμαστε μαζί τους είναι αν θα γινόταν η επιστροφή τους στον αρχικό, πιο ροκ ήχο που τους έκανε ευρύτερα γνωστούς. Κάτι που γίνεται με την φετινή τους δουλειά κατά το ήμισυ. Και  εξηγούμαι αμέσως , οι LP καταφέρνουν να φτιάξουν τον πιο σκληρό δίσκο της καριέρας τους, χωρίς να αντιγράψουν τους εαυτούς τους. Οι αλλαγές για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα ήταν σημαντικές. Την παραγωγή αναλαμβάνουν για πρώτη φορά οι ίδιοι, αφού ο Mike Shinoda-εγκέφαλος της μπάντας- αποφάσισε να πετάξει τα indie rock demos που είχε έτοιμα μαζί και τον παραγωγό στις τρείς τελευταίες δουλειές τους Rick Rubin και να ροκάρει  ξανά με τους υπόλοιπους. Επίσης για πρώτη φορά σε δίσκο τους βρίσκουμε συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες. Ο Daron Malakian (SOAD) τους δείχνει τον δρόμο για πιο  alternative metal συνθέσεις, με το τραγούδι “rebellion” να θυμίζει πολύ δουλειές του καλεσμένου τους από την εποχή Mezmerize/Hypnotize. O Page Hamilton(Helmet) τραγουδάει στο καλύτερο κομμάτι του “hunting party” και ο rapper Rakim ραπάρει στο “guilty all the same”,  καλύτερα απ’ ότι ο Shinoda σε ολόκληρο το “Living Thing”. Το αποτέλεσμα μειώνουν τα τραγούδια “wastelands” , “until its gone” και το  instrumental drawbar” σε συμμετοχή του Tom Morello(RATM), τα δύο πρώτα γιατί μοιάζουν ξεχασμένα από προηγούμενες δουλειές τους και το τελευταίο γιατί περιμένεις κάτι παραπάνω από μια τέτοια συνεργασία. Αυτό που κάνει αίσθηση είναι η βελτίωση τους drummer Rob Burdon που μας παρουσιάζει την πιο speed και heavy δουλειά του, αλλά και τα πολλά-ναι καλά διαβάσατε- κιθαριστικά solos του Delson.  Συνοψίζοντας οι Αμερικάνοι ξανακερδίζουν την χαμένη πίστη αρκετών οπαδών τους, επιστρέφοντας με πιο οργανικό  punk/rock ήχο σε σχέση με το ηλεκτρονικό πρόσφατο παρελθόν τους.







Φροίξος Βικάτος                                                              7.5/10

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου