Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

FOO FIGHTERS - There Is Nothing Left To Loose: Η εποχή της αθωότητας των Foo's


            Μήνας αφιερωμένος στους Foo Fighters αυτός που πέρασε στο Riffstories, δηλαδή για τον γράφοντα ας αφήσουμε τις βαρετές τυπικότητες στην άκρη. Καθώς σκοπεύω να γράψω για ένα από τα πιο «ζεστά» ροκ albums, γεμάτο συναίσθημα και αρκετά feel-good αισθητική. Τουλάχιστον για μένα αυτό είναι το There Is Nothing Left To Lose, το 3ο πόνημα των Αμερικάνων που κυκλοφόρησε πίσω το 1999.
        Τους αγαπώ και τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία των Foo’s και ειδικά αυτή την περίοδο του χρόνου μπορώ να πω ότι τους λατρεύω! Οπότε έχω στείλει για λίγο την αντικειμενικότητα  στο περίπτερο για τσιγάρα. Ας ξεκινήσουμε φτιάχνοντας μια κούπα ζεστό καφέ, πριν ακουμπήσει η βελόνα τον δίσκο. Η επιλογή ροφήματος δεν είναι καθόλου τυχαία φίλε αναγνώστη(αν υπάρχεις) αφού το «Lose» ( για συντομία) είναι μια φωτογραφία στο χρόνο για τον Dave Ghrol δηλαδή τον ηγέτη του συγκροτήματος. Αποτελεί πιο απλά φίλε μου την επιστροφή του Ghrol στο «σπίτι» του την Virginia μετά από έναν χρόνο «μεθυσμένης» ζωής στο L.A. Επίσης είναι ο πρώτος δίσκος που θα συμμετέχει ο drummer Taylor Hawkins και ο πρώτος και τελευταίος παράλληλα που οι Foo’s θα ηχογραφήσουν σαν τρίο αφού το πάζλ θα συμπληρώσει ο Mendel στο μπάσο,  το μοναδικό μέλος των Αμερικάνων που ήταν από τον πρώτο δίσκο στο πλευρό του αρχηγού. Επόμενο βήμα για τον Ghrol ήταν η αγορά ενός σπιτιού και η χρήση του υπογείου του ως στούντιο ηχογράφησης, του γνωστού πλέον στους  φίλους του συγκροτήματος 606. Κίνηση που μεταφράστηκε από τους ίδιους ως  ελευθερία κίνησης από τις οποιεσδήποτε πιέσεις που μπορούσε να τους ασκήσει η δισκογραφική τους εταιρία. Όλα αυτά τα στοιχεία και οι συνθήκες έπαιξαν βασικό ρόλο στο πως θα ηχούσε ο δίσκος.
            Οι κινήσεις αυτές του «επαναπατρισμού», ανασύνταξης και ρομαντισμού( ηχογραφήθηκε αναλογικά και όχι με pro tools) έχουν αποτυπωθεί στις 11 συνθέσεις του «Lose». Αν με ρωτούσε κάποιος πως θα χαρακτήριζα τον δίσκο αν είχα μόνο μία λέξη τότε αυτή η λέξη θα ήταν μελωδικός. Ακόμα και στα πιο «τσιτωμένα» εναρκτήρια τραγούδια, «stacked actors» και «breakout» η δύναμη της μελωδίας και τα καλοδουλεμένα ρεφρέν έκαναν την εμφάνιση τους σε τόσο μεγάλη κλίμακα για πρώτη φορά σε δουλεία των Αμερικάνων. Τα «σκαθάρια» φαίνεται ότι είναι η κύρια επιρροή του Ghrol σε αυτόν τον δίσκο καθώς ουδέποτε ο multiplayer των Foo Fighters δεν έκρυψε την αγάπη του για τους Βρετανούς θρύλους. Αποκορύφωμα όλων των συνθέσεων είναι δίχως δεύτερη σκέψη το «aurora», μελωδικά εύθραυστο  και ίσως λίγο μελαγχολικό είναι ένα από τα πιο εκφραστικά τραγούδια που έχει γράψει το συγκρότημα. Ο δίσκος αποτέλεσε στροφή στον ήχο που είχαν ως τότε αφού είχε μια πιο pop/alternative αύρα σε σχέση με τις 2 προηγούμενες δουλειές τους. Τους απέφερε το πρώτο Grammy για τον καλύτερο ροκ δίσκο της χρονιάς(αν αυτό έχει κάποια σημασία) και τους έκανες πλατινένιους σε αρκετές χώρες.
            Ζεστός και "χαλαρωτικός" σαν ένα ποτήρι καφέ μέσα στο χειμώνα, αυτός άλλωστε είναι και ο αγαπημένος δίσκος του Ghrol και δεν έχω να σχολιάσω τίποτα παραπάνω εγώ, καθώς αυτά είναι γούστα αφού ο καθένας έχει να πει και κάτι διαφορετικό για την δισκογραφία των Αμερικάνων. Μιας και οι Foo Fighters από το 1994 έως σήμερα είναι ένα συγκρότημα που δεν απογοήτευσε ποτέ τους φίλους του χαρίζοντας μόνο ποιοτικές δουλειές. Η βελόνα σταμάτησε…δεν πειράζει repeat!




Φροίξος Βικάτος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου