Ακούγοντας στο repeat το νέο Foo Fighters

             

          Ευτυχώς που υπάρχει και ο Dave Grohl! Μπορεί κάποιος-εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω- να τον παρομοιάσει με τον Lemmy της rock μουσικής. Οι Foo Fighters του Dave Grohl θα μπορούσαν να έχουν «καθίσει πάνω στις δάφνες τους» εδώ και μια δεκαετία όταν δηλαδή έκαναν δύο συνεχόμενες sold out συναυλίες στο Wembley, προσκαλώντας στη σκηνή μέλη των Led Zeppelin. Αυτό το status, το οποίο η μουσική περσόνα του Dave Grohl έχει φτάσει τα τελευταία χρόνια πολλοί θα ζήλευαν. Ο θαυμασμός μου στους Foo’s πηγάζει από την προσπάθεια τους να παραμείνουν δημιουργικοί και το συνεχές «ψάξιμο» της επόμενης πρόκλησης. Με το “Sonic Highways” το 2015 και το ντοκιμαντέρ του HBO νόμιζα πως οι Foo’s τερμάτισαν τις φιλοδοξίες τους, όμως  ο Dave Ghrol είναι ο άνθρωπος που κρατάει το rock ζωντανό τα τελευταία χρόνια. Η φιλοδοξία του αυτή τη φορά ήταν να δημιουργήσει το μεγαλύτερο ηχητικά αποτέλεσμα σε άλμπουμ Foo Fighters  με έναν παραγωγό pop μουσικής. O Greg Κurstin είναι περισσότερο γνωστός για τις παραγωγές του με Adele και Sia, δύο από τις μεγαλύτερες pop stars, παρά για το indie συγκρότημα του The Bird And The Bee.

             Αυτή η φαινομενικά αταίριαστη συνεργασία κατέληξε σίγουρα πετυχημένη στα αυτιά μου, μιας και το Concrete And Gold με «ανάγκασε» να επανέλθω στο blog με παρουσίαση δίσκου. Όντας θετικά προϊδεασμένος  από τα δύο single που προηγήθηκαν του άλμπουμ , “Run” και “The Sky Is A Neighborhood” , κάτι που όμως δε λειτούργησε καθόλου  καθησυχαστικά για την ακρόαση όλου του άλμπουμ αφού οι προσδοκίες ήταν ήδη αρκετά ψηλά. Ευτυχώς στην περίπτωση των Foo Fighters η δεξαμενή καλών τραγουδιών έχει μεγάλο βάθος. Ο Dave Ghrol και η παρέα του στο Concrete And Gold δίνει σε όλους τους ακροατές από κάτι που θα έψαχναν σε ένα Foo Fighters  άλμπουμ το 2017. Για μένα κορυφαίες στιγμές του Concrete And Gold μαζί με το “Run” που προανέφερα είναι το “The Line” μακράν η πιο Foo στιγμή του άλμπουμ και το “Arrows” που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά παρακαλώ στην συναυλία που έδωσαν οι Αμερικάνοι στην Αθήνα το καλοκαίρι. Φυσικά δεν είναι αυτός ο λόγος που το ξεχωρίζω αλλά οι στίχοι του σε συνδυασμό με το built up του τραγουδιού, πραγματικά εξαιρετικό.

          Γεγονός είναι πως στην δεύτερη βδομάδα από την κυκλοφορία του άλμπουμ μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δύσκολα με αφήνει να το αφήσω. Σίγουρα με τις ακροάσεις προσπερνώ δύο το πολύ τραγούδια, αλλά στο σύνολό του το Concrete And Gold είναι η πιο ενδιαφέρουσα δουλεία των Foo’s από το πολύ καλό “Wasting Light”, το οποίο τώρα που το σκέφτομαι διανύει μόνο τον έκτο χρόνο ζωής του. Αυτό δείχνει και την συνέπεια των Αμερικάνων. Μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από το “Everlong” δηλαδή το breakthrough των Foo Fighters με το άλμπουμ “The Colour And The Shape”, αλλά όλα αυτά τα χρόνια οι Αμερικάνοι έχουν πετύχει να είναι το συγκρότημα που πάντα θα ακούς ξέγνοιαστα τραγουδώντας τους στίχους του. Για τον γράφοντα άλλο ένα άλμπουμ που σίγουρα θα ακουστεί πολύ, γιατί η καθημερινότητα χρειάζεται πάντα έναν μουσικό ήρωα σαν τον Dave Grohl.

Φροίξος Βικάτος